Муж и жена прожили вместе 30 лет. В день 30-летия совместной жизни жена, как обычно, испекла булку — она пекла её каждое утро, это было традицией. За завтраком она разрезала её поперёк, намазала маслом обе части и, как обычно, решила подать мужу верхнюю часть, но на полпути рука её остановилась…
Она подумала: «В день нашего тридцатилетия я хочу сама съесть эту румяную часть булочки; я о ней мечтала 30 лет. В конце концов, я 30 лет была примерной женой, я вырастила ему прекрасных сыновей, была верной и хорошей любовницей, вела хозяйство, столько сил и здоровья положила на нашу семью».
Приняв это решение, она подала нижнюю часть булочки мужу, а у самой рука дрожит — нарушение 30-летней традиции! А муж, взяв булочку, сказал ей:
—Какой неоценимый подарок ты мне сделала сегодня, любимая! 30 лет я не ел свою любимую, нижнюю часть булочки, потому что считал, что она по праву принадлежит тебе.
Ամուսինն ու կինը միասին ապրել են 30 տարի։ Ամուսնության 30-ամյակի օրը կինը, ինչպես միշտ, հացաբուլկի էր թխում – ամեն առավոտ նա թխում էր, դա ավանդույթ էր։ Նախաճաշի ժամանակ նա կտրեց այն երկու մասի, երկու մասերը կարագով քսեց և, ինչպես միշտ, որոշեց ամուսնուն տալ վերին մասը, բայց տալու ժամանակ նրա ձեռքը կանգ առավ…
Նա մտածեց. «Մեր երեսուներորդ ամյակին ես ուզում եմ ինքս ուտել բուլկի այս կարմրավուն մասը. Ես նրա մասին երազել եմ 30 տարի։ Ի վերջո, ես 30 տարի եղել եմ օրինակելի կին, նրա համար գեղեցիկ տղաներ եմ մեծացրել, հավատարիմ ու լավ սիրուհի եմ եղել, տնտեսություն եմ վարել, այնքան ուժ ու առողջություն եմ ներդրել մեր ընտանիքում։Այս որոշումը կայացնելով՝ նա բուլկիի ներքևի կտորը մատուցեց ամուսնուն, և նրա ձեռքը դողաց՝ 30-ամյա ավանդույթի խախտում։ Եվ նրա ամուսինը, վերցնելով բուլկու կտորը, ասաց նրան.
Ի՜նչ անգնահատելի նվեր ես տվել ինձ այսօր, իմ սեր: 30 տարի ես չեմ կերել իմ սիրելի՝ բուլկու կեսը, քանի որ կարծում էի, որ այն քեզ է պատկանում։
Դավիթ Հարությունյան 