- Ի՞նչ փորձանքի մեջ էր ընկել մեղուն:
- Մեղուն ընկել էր ջրի մեջ:
- Ի՞նչն օգնության հասավ մեղվին: Ինչպե՞ս նրան օգնեց:
- Աղավնին տերևով դուրս հանեց մեղվին:
- Ինչպե՞ս մեղուն իր երախտագիտությունը (շնորհակալությունը) հայտնեց աղավնուն:
- Մեղուն էլ փրկեց աղավնու կյանքը չար որսորդի կրակոցից:
- Քո կարծիքով ինչի՞ մասին էր հեքիաթը:
- Լավություն արա,գցիր ջուրը,մի օր հետ կգա:
Month: April 2020
Ծույլ մեղուն
Կար_ չկար մի տզտզան բայց, շա՜տ ծույլ մեղու կար:Մեղուների թագավորը նրան դուրս էր հանել փեթակից, քանի որ նա համառորեն չէր ուզում նեկտար հավաքել ծաղիկներից: Նա շատ էր սիրում սրինգ նվագել և, երբ սկսում էր նվագել , անտառի բոլոր միջատներն ու բզեզները հավաքվում էին նրա շուրջը: Մի օր շատ պատահաբար նա կորցնում է սրինգը:Նա շատ է տխրում,օրերով սկսում է լաց լինել,բայց անօգուտ:Այդպես էլ չի գտնում իր սրինգը և որոշում է նկարել:Նա նկարում է բզեզներից մեկին և իր մոտ վատ չի ստացվում:Բայց անկարգ բզեզները պատառոտում են նկարը:ՈՒ այսպես առանց նկարի ու սրինգի նա այլևս ոչ մեկի պետք չէր ու նստում սպասում է, թե երբ է ծերանալու: Մի օր այդ նկարի միջի բզեզը խոտերի մեջ գտնում է պատառոտված նկարն ու սրինգը: Անմիջապես բերում և տալիս է մեղվին:Մեղուն աշխարհով մեկ է լինում,ուրախությունից սկսում է թռչկոտել:ԵՎ բոլորը նորից հավաքվում են մեղվի շուրջը և ուրախանում:
<> Ղազարոս Աղայան
Հավը Մեղվի վրա ծիծաղելով ասաց մեկ անգամ.
— Ինչ անշնորհք ՝ ճանճ ես դու, ամբողջ օրը ծաղկից ծաղիկ ես թռչկոտում և ոչ մի բանի պետք չես գալիս:
— Իսկ դու, հավիկ — մարիկ, ինչ ես շինում,- հարցրեց մեղուն:
— Մի՞թե չգիտես, թե ինչ եմ շինում, ես քեզ նման պարապ — սարապ չեմ տզտզում: Ես օրը մեկ ձու եմ ածում, մեկ ձու, գիտե՞ս մեկ ձուն քանի՜ս է:
— Գիտեմ, գիտեմ, հասկացա: Բայց ես մինչև հիմա կարծել եմ, թե դու օրը հարյուր ձու ես ածում:
— Ինչպե՞ս կարելի է օրը հարյուր ձու ածել, անխելք մեղու:
— Ապա եթե քո ածածը ընդամենը մի ձու է, էլ ինչու՞ ես հարյուր անգամ կչկչում, թե հայ, հարայ, լսեցեք, որ ձու եմ ածել: Իմ կարծիքով ՝ այսքան կչկչալուն մի ձուն շատ քիչ է: Այնպես չէ՞, իմաստուն հավիկ — մարիկ:
— Բայց դու ի՞նչ ես շինում, որ իմ մի ձուն էլ քիչ ես համարում:
— Ես ինչ որ շինում եմ, քեզ պես կչկչալով չեմ հայտնում ուրիշներին: Ես գլուխս քաշ գցած, մեղր եմ շինում: Գիտե՞ս ինչ է մեղրը: Դա հավի կերակուր չէ, քո խելքի բանը չէ, հավիկ — մարիկ:
Հարցեր և առաջադրանքներ
- Ի՞նչ բարիքներ են մեզ տալիս հավը և մեղուն: Քո կարծիքով նրանցից ո՞վ է ավելի կարևոր գործ անում:
- Հավը տալիս է ձու, իսկ մեղուն տալիս է մեղր: Մեղուն ավել կարևոր գործ է անում:
- Գիտե՞ս ինչ է մեղրը և ինչպե՞ս է մեղուն պատրաստում այն:
- Մեղուն տարբեր ծաղիկներից նեկտար է հավաքում և դրանով մեղր է պատրաստում:
- Տեքստից դու՛րս գրիր գործողություն ցույց տվող բոլոր բառերը (բայ):
- ծիծաղել,կչկչալ,թռչկոտել,հարցնել,շինել,տզտզալ,ածել,կարծել,համարել,
- հայտնել:
- Բացատրի՛ր հետևյալ արտահայտությունները.Քո խելքի բանը չէ-ընդունակ չէ ընկալելու ասածը
պարապ-սարապ-անգործ
Իմ անվան պատմությունը
Դավիթ, հին հրեական ծագման անձնանուն, թարգմանաբար նշանակում է «սիրելի», «սիրահար», «սիրեցյալ»։ Հայերեն սիրական «սիրելի» բառից, գործածվում է անհիշելի ժամանակներից։ Ռուսերեն ժողովրդական տարբերակն է, որից առաջացել է։ Բիբլիական այս անունը տարածված է ոչ միայն քրիստոնյա ազգերի մեջ, այլ նաև անցել մուսուլմանության մեջ, հայտնի է որպես Դաուդ :
Թափանցիկ Ջակոմոն. Ջ. Ռոդարի
Վաղուց, շատ վաղուց, կամ գուցե մի-քիչ շուտ, աշխարհի ծայրին, կամ գուցե մի-քիչ ավելի մոտ, չտեսնված մի թագավորության մայրաքաղաքում ծնվեց մի թափանցիկ տղա: Այնքան թափանցիկ, որ նրա միջից կարելի էր տեսնել ամեն բան, ինչպես օդի միջից կամ ինչպես աղբյուրի պարզ ջրի միջից: Նա էլ մարմին ու արյուն ուներ, ինչպես բոլորը: Ճիշտ է, նա թափանցիկ էր, ապակու էր նման, բայց երբ ընկնում էր, չէր փշրվում, ամենաշատը՝ճակատին մի փոքրիկ, թափանցիկ ուռուցք էր գոյանում: Continue reading “Թափանցիկ Ջակոմոն. Ջ. Ռոդարի”
Մեծ գյուտարարը
Մեծ գյուտարարը
Ժամանակին մի երիտասարդ էր ապրում: Նա երազում էր մեծ գիտնական դառնալ: Գիշեր-ցերեկ սովորում էր, երկար տարիներ, ու մի օր վերջապես ինքն իրեն ասաց.
_ Ես շատ բան եմ սովորել, գիտնական եմ դարձել և հիմա բոլորին ցույց կտամ‚ թե ինչեր կարող եմ անել:
Միանգամից անցավ փորձեր անելուն: Նա հայտնաբերեց պանրի անցքերը: Բայց հետո իմացավ‚ որ դրանք վաղուց հայտնաբերված են:
Ի՛նչ պիտի աներ, շարունակեց սովորել: Սովորում էր առավոտից իրիկուն, իրիկունից առավոտ, երկար ամիսներ: Մի օր վերջապես ինքն իրեն ասաց.
_ Ավարտելու ժամանակն է, ես շատ բան եմ սովորել, գիտնական եմ դարձել և հիմա բոլորին ցույց կտամ‚ թե ինչեր կարող եմ անել:
Նա անձրևանոցի վրայի անցքերն էր հայտանբերել,և բոլորը մի լավ ծիծաղեցին իր վրա:
Գիտնականն էլի չհուսահատվեց‚ նորից սկսեց գրքեր կարդալ‚ փորձեր անել: Ու մի օր վերջապես ինքն իրեն ասաց.
_ Ըհը՛, հիմա ես համոզված եմ‚ որ չեմ սխալվում: Հիմա ես իսկական գիտնական եմ:
Բայց, արի ու տես, որ այս անգամ էլ սխալվեց: Նա նավերը ջրաներկով ներկեց. շա՜տ թանկ նստեց: Դա դեռ ոչինչ, ծովի ջրի գույնն էլ փոխվեց:
_ Մեկ է` ես կդառնամ մեծ գիտնական‚-որոշեց գյուտարարը, չնայած մազերն արդեն սպիտակել էին:
Նա նորից գրքերը ձեռքն առավ և այնքան պարապեց, որ իսկապես գիտնական դարձավ: Այդ ժամանակ նա կարող էր հնարել՝ ինչ ուզեր: Լուսին գնալու մի մեքենա հորինեց: Մի գնացք էլ ստեղծեց, որն ընդամենը մի բրնձահատիկով կարող էր հազարավոր կիլոմետրեր սլանալ: Կոշիկներ կարեց‚ որոնք երբեք չէին մաշվում, ու էլի լիքը հետաքրքիր բաներ..
Նա միայն մի բան չկարողացավ գտնել ՝ ինչպես սովորենք երբեք չսխալվել:
Երևի ոչ ոք էլ չի կարող դա գտնել:
Հարցեր և առաջադրանքներ
- Քո կարծիքով հեքիաթի հերոսը լա՞վ գիտնական է:
- Իմ կարծիքով հեքիթի հերոսը լավ գիտնական էր,քանի որ առավորից իրիկուն կարդում էր:
- Ի՞նչ պետք է անել լավ գիտնական դառնալու համար:
- Լավ գիտնական դառնալու համար լիքը գրքեր պետք է կարդալ և պետք է աշխատասեր լինել:
- Կցանկանայի՞ր գիտնական դառնալ:
- Այո,ես կցանկանայի գիտնական դառնալ:
- Եթե լինեիր գիտնական, ապա ի՞նչ հետաքիքիր գյուտ (հայտնագործություն) կամ գյուտեր կանեիր: Պատմի՛ր:
- Եթե ես լինեի գիտնական,ես կհայնագործեի թռչող ավտոմեքենա:
- Փոխի՛ր հեքիաթի վերնագիրը:
- Խելացի գիտնականը
- Հեքիաթը նկարի՛ր Paint ծրագրով: Տեղադրի՛ր քո բլոգում և նշի՛ր «Պատկերասրահ» բաժինը:
Երջանիկ խրճիթը. Ղազարոս Աղայան
Զմրուխտյա գետակի վրա մի խեղճ ջրաղաց կար: Ջրաղացի դռան առջև՝ կանաչ ուռենու տակ, թիկն էր տվել ջրաղացպանը և գոհ ծում էր չիբուխը: Կողքին նստել էր կինը, իսկ նրանց աչքերի առջև մի սիրուն մանուկ, նրանց երեխան, խաղ էր անում:
Մեղմիկ սոսոփում էր ուռենին, և ջրաղացն անուշ մտմտալով, ասես հին օրերից մի հին հեքիաթ էր պատմում:
Ինչպես եղավ, մի օր այդ սիրուն մանուկը վազելով թիթեռնիկի հետևից, հեռացավ ջրաղացից, ընկավ մացառների մեջ, անցավ ձորակից ձորակ, կորցրեց ջրաղացի շավիղը ու գնաց, գնաց, հասավ մեծ ճանապարհին, նստեց եզերքին ու լաց եղավ:
Անցավ մի քարավան. մի ուղևոր տեսավ լացող մանուկին, խղճաց, վեր առավ և իր հետ տարավ:
Տարավ իր տուն, և որովհետև զավակ չուներ, որդեգրեց նրան:
Մանուկը մեծացավ, դարձավ մի շնորհալի երիտասարդ:
Ամենքը սիրում էին նրան և ուրախանում նրա վրա, բայց նա տխուր էր, միշտ տխուր:
Երբ երեկոները մենակ նստում էր իրենց շքեղ պատշգամբում, որի շուրջը բացվում էր պարտեզը հովասուն ծառերով և կարկաչուն շատրվաններով՝ նրա հոգին սլանում էր մի ուրիշ վայր, որ հեռավոր երազի պես մեկ երևում էր, մեկ չքանում…Երևում էր մի խեղճ ջրաղաց զմրուխտյա գետակի վրա, որ օր ու գիշեր մանկության պես սիրուն մի հին հեքիաթ էր պատմում, տեսնում էր երկու հարազատ դեմքեր՝ նստած կանաչ ուռենու տակ. մեկը մտքի մեջ ընկած չիբուխ է ծխում, միուսը արցունքոտ աչքերեվ նայում է հեռուն:
-Ինչ՞ու ես տխուր, իմ որդի, -ասում էր հարուստ հայրը նրան.- ի՞նչդ է պակաս, թե սեր ունիս մի աղջկա, հայտնիր, թե չէ, ի՞նչ կա…
Եվ խնջույք էր սարքել բարի հայրը որդուն ուրախացնելու համար. դահլիճները լուսավորված էին ջահերով. նազելի աղջիկները շրջապատել էին երտասարդին, խոսում ու ծիծաղում էին:
Եվ երիտասարդը մի օր զգուշ դուրս ելավ դալիճից, անհայտացավ խավարի մեջ ու էլ չվերադարձավ:
Նա գնաց, շրջեց, թափառեց շատ ու շատ տեղեր, հարցուփորձ արավ և մի օր վերջալույսի շողերի տակ տեսավ զմրուխտյա գետակի վրա մի խեղճ ջրաղաց: Տեսավ՝ ջրաղացին կռնակը տվել է մի հին խրճիթ, որի բուխարիկից մարմանդ ծուխ է ելնում:
Մոտեցավ խրճիթին, կամացուկ նայեց լուսամուտից ներս. նստել էր մի ալևոր մարդ և մտախոհ չիբուխ էր ծխում. մի երերուն պառավ ցամաքած ձեռքերով սեղան էր փռում:
Երբ նրանք հացի նստեցին, պառավը վերցրեց մի կտոր հաց ու ասավ.
-Այս էլ որդուս բաժինը:
-Ա՜յ կնիկ, այս քանի տարի է, միշտ էլ որդուս բաժինն ես պահում ու առավոտյան անծանոթ անցորդներին տալիս… Հե՜յ մեր որդին էլ չի գա:
-Ա՜յ մարդ, Աստված գիտե, մեր որդին հիմի որ պատի տակ է կուչ եկել, ուրիշի մոր ձեռքին է նայում, կարելի է այն մոր տղան էլ հեռու տեղ է, ու ես նրան իմ որդու բաժինն եմ տալիս:
Այդ միջոցին ներս ընկավ որդին, գրկեց մորն ու հորը, համբուրեց և լացեց:
Ա՛հա , մեր որդին,- բացականչեցին ծերունիները և գրկեցին իրենց կորած որդուն և լաց եղան:
Օջախի մեջ կարմիր կրակը ուրախ-ուրախ թևին է տալիս, պայծառ ու տաք ժպիտով լցնում է երջանիկ խրճիթը: Ջրաղացը անուշ-անուշ մտմտալով, մանուկ օրերից մի հեքիաթ է պատմում՝ մանկության պես սիրուն, մանկության պես ոսկի…
Հարցեր և առաջադրանքներ
Հարցերին պատասխանել ամբողջությամբ:
- Տեքստում վարդագույնով գրված բառերը դու՛րս գրիր և բացատրի՛ր օնլայն բառարանի օգնությամբ:
- թիկն տալ-թիկունքով հենվել մի բանի
- սոսափել-սվսվալ
- մտմտալ-մի բանի մասին շատ մտածել
մացառներ-Փշոտ թփաբույս
շավիղ-արահետ
ջահ-Լուսավորման կախովի հարմարանք
դահլիճ-Ընդարձակ սենյակ մասնավոր տներում
խավար-մութ
վերջալույս-Արևը մայր մտնելու և մթնշաղն իջնելու պահը
զմրուխտյա-զմրուխտյա
կռնակ-մեջք
մարմանդ-Մեղմ
ալևոր-ծերունի
մտախոհ-Մտածմունքների մեջ սուզված
- Ո՞վ է «Երջանիկ խրճիթը» ստեղծագործության հեղինակը։Ղազարոս Աղայան
- Կարմիրով նշված բառերի հակառակ իմաստով բառերը գտեք:
- սիրուն-տգեղ
Մեղմ-խիստ
հին-նոր
հեռանալ-գալ
մեծ-փոքր
մեծանալ-փոքրանալ
շնորհալի-անտաղանդ
տխուր-ուրախ
շքեղ-անշուք
հեռու-մոտիկ
հարուստ-աղքատ
բարի-չար
զգուշ-անզգույշ
- Քեզ ի՞նչ սովորեցրեց այս առակը:Այս առակը ինձ սովորեցրեց,որ իմ համար ամենալավ տեղը դա իմ տուն է որտեղ իմ ընտանիքն է:
Դավիթ Հարությունյան 