1.Ո՞ր տարբերակը տեղադրելու դեպրում քերականորեն և տրամաբանորեն ճիշտ նախաասություն կստացվի:
Արևը վաղուց թեքվել էր դեպի մայրամուտ, և մութն էլ քիչ-քիչ ընկնում էր, ………… դաշտում դեռ աշխատող գեղջուկներ կային:
1) քանի որ
2) քանի դեռ
3) բայց և այնպես
4) ինչքան էլ
Թարգմանիր առակները՝ գրելով նրանց մեջ արտահայտած գաղափարը:
2.Ո՞ր նախադասության մեջ համաձայնության սխալ կա:
1) Սար ու ձոր կանաչ են հագել, կանաչ է ներկվել աշխարհը:
2) Մարդկությունը գիտի, որ պատերազմն օրինավոր է, եթե հարկավոր է ժողովրդի և նրա բարօրության համար:
3) Նրան որպես հմուտ մանկավարժի, կոլեկտիվում բարձր էին գնահատում։
4) Բաներ կա, որ եթե իմանաս, կզայրանաս։
3.Ո՞ր նախադասության մեջ շարադասության սխալ կա:
1) Ողջ աշխարհի հետ չէր փոխի իր կողմից փայփայած, այնքան երկար երազած ու վերջապես իրականություն դարձած սերը:
2) Վերջապես կան և հնչյուններ՝ վերադարձի ու վերջին հույսի։
3) Իմ արձակուրդը Ֆրանսիայի հարավային փոքրիկ քաղաքներից մեկում, կարծում եմ, հրաշալի կանցնի:
4) Հայաստանում նախկին Ուկրսինայի դեսպանը մեկնել է Լոնդոն:
4.Лодка
Говорят, Будда любил рассказывать своим ученикам такую историю: несколько человек должны были переправиться через реку, чтобы попасть в город. Река была широкой — это происходило в сезон дождей, и люди остались целы лишь потому, что лодка, в которой они плыли, оказалась весьма легкой в управлении. Люди эти, наверное, были очень разумными, потому что подумали: «Эта милосердная лодка спасла нам жизнь, как же мы можем ее бросить? Было бы черной неблагодарностью оставить ее здесь одну!» Поэтому они вытащили лодку из воды, подняли ее на плечи и понесли в город. Это было трудно, но чувство благодарности побуждало людей нести лодку все дальше и дальше.
— Что вы делаете? — поинтересовался у них удивленный прохожий. — Первый раз вижу, чтобы кто-то таскал по городским улицам лодку.
— Нам теперь придется носить эту удивительную и прекрасную лодку всю оставшуюся жизнь, — объяснили они, — потому что она спасла нас от смерти, и мы не можем быть неблагодарными.
Նրանք ասում են, որ Բուդդան սիրում էր իր աշակերտներին պատմել այս պատմությունը. քաղաք հասնելու համար մի քանի հոգի պետք է անցնեին գետը: Գետը լայն էր. դա տեղի ունեցավ անձրևների սեզոնի ժամանակ, և մարդիկ ապահով մնացին միայն այն պատճառով, որ նավը, որով նրանք նավարկեցին, պարզվեց, որ շատ հեշտ է նավարկել: Այս մարդիկ պետք է շատ խելացի լինեին, քանի որ մտածում էին. «Այս ողորմած նավը փրկեց մեր կյանքը, ինչպե՞ս կարող ենք թողնել այն։ Անշնորհակալ կլինի նրան այստեղ մենակ թողնելը»։ Ուստի նրանք նավակը ջրից հանեցին, բարձրացրին իրենց ուսերի վրա և տարան քաղաք։ Դժվար էր, բայց երախտագիտության զգացումը մարդկանց քաջալերում էր նավն ավելի ու ավելի առաջ տանել։
-Ի՞նչ ես անում: — հարցրեց նրանց զարմացած անցորդը։ «Առաջին անգամ էի տեսնում ինչ-որ մեկին նավը քարշ տալով քաղաքի փողոցներով»։
«Այժմ մենք ստիպված կլինենք տանել այս զարմանահրաշ և գեղեցիկ նավը մեր մնացած կյանքի համար», – բացատրեցին նրանք, «որովհետև այն փրկեց մեզ մահից, և մենք չենք կարող անշնորհակալ լինել»:
Դավիթ Հարությունյան 